عمل جراحی دیسک کمر چه زمانی لازم است؟

به گزارش راهبرد معاصر؛ دیسک‌ها بین هر دو مهره ستون فقرات قرار دارند و نقش بالشتک های بین مهره ای را ایفا می‌کنند. این دیسک های کوچک از لایه های بیرونی سخت (آنولوس یا حلقوی) و ماده ای ژله مانند در درون (نوکلئوز یا هسته) تشکیل می شوند. دیسک کمر زمانی رخ می دهد که بخشی از این هسته ژله ای از یک پارگی در دیواره سخت بیرونی به سمت کانال نخاعی بیرون می آید. کانال نخاعی به اندازه ای نیست که بتواند به صورت همزمان، هم اعصاب و هم بیرون زدگی دیسک را در خود جای دهد و فشار وارد از دیسک بر روی اعصاب نخاعی منجر به فشردگی آن و بروز نشانه های مختلفی می‌شود.

تشخیص و درمان بدون جراحی دیسک کمر

تشخیص دیسک کمر به کمک روش‌های مختلفی ممکن خواهد بود که رایج ترین آن استفاده از تصاویر ام آر آی و نوار عصب و  عضله بعد از بررسی سوابق پزشکی و معاینات کامل است. بعد از تشخیص وجود دیسک کمر می توان برای درمان به سراغ گزینه های مختلف رفت. شروع فرایند درمان دیسک کمر معمولا با اقدامات محافظه کارانه ای مثل استراحت، تزریق ضدالتهاب های غیراستروئیدی، تزریق استروئید به محیط اپیدورال و فیزیوتراپی آغاز می شود. بسیاری از گزینه های درمانی در کنار فیزیوتراپی و مصرف دارو، و به منظور تقویت عضلات اطراف ستون فقرات و کاهش درد ناشی از دیسک کمر انجام می شود. جراحی معمولا برای کسانی در نظر گرفته می شود که به نتایج دلخواهشان از گزینه های محافظه کارانه دست پیدا نکرده اند.

چه زمانی استفاده از جراحی ضروری می‌شود؟

زمانی که درد ناشی از دیسک کمر بر توان حرکتی فرد تاثیر بگذارد و یا ضعف ایجاد شده باعث کاهش کیفیت زندگی فرد شود، می توان به سراغ بررسی جراحی به کمک متخصص ستون فقرات رفت. جراحی ستون فقرات معمولا برای کسانی توصیه می شود که شاهد شرایط زیر باشند:

• اقدامات محافظه کارانه موفقیت آمیز نباشند.
• کمردرد به پاها و باسن منتشر شود (درد سیاتیک)
• فرد با درد پیوسته ای مواجه باشد که فعالیت های عادی یا کیفیت زندگی اش را تحت تاثیر قرار دهد.
• نقایص نورولوژیک پیشرونده ای وجود داشته باشند که به ضعف یا بی حسی پاها منجر شود.
• فرد در ایستادن و راه رفتن، مشکل داشته باشد.

دیسک کمر در موارد بسیار اندکی به اختلال عملکردی و بی اختیاری ادراری و مدفوعی، بی حسی کشاله ران و ضعف شدید هر دو پا (سندروم دم اسبی) منجر می شود. این وضعیت بسیار اورژانسی است و بیمار باید خود را فورا به مراکز درمانی برسانند.

انواع مختلف جراحی دیسک کمر چیست؟

هدف جراحی دیسک کمر، کاهش فشار وارد بر اعصاب و نخاع و حفظ حداکثری قدرت و انعطاف ستون فقرات است. برای دستیابی به این موضوع و بسته به دلیل انجام جراحی، شاید لازم باشد تا کارهای مختلفی در حین جراحی انجام شود. چهار جراحی اصلی دیسک کمر عبارتند از:

• جراحی دیسک کمر با لیزر: از لیزر برای حذف بخش های اطراف نخاع و اعصاب کمر استفاده می شود.
• لامینکتومی: بخشی از استخوان یکی از مهره ها برای کاهش فشار وارد بر اعصاب مد نظر، بریده می شود.
• دیسککتومی: که بخشی از دیسک آسیب دیده حذف میشود.
• فیوژن ستون فقرات: که دو یا چند مهره ستون فقرات با استفاده از گرافت استخوانی به هم متصل می شوند.

جراحی دیسک کمر با لیزر

با کمک جراحی دیسک کمر با لیزر می توان فشار وارد بر اعصاب را با هدف کاهش درد از بین برد. این جراحی تحت بی‌حسی موضعی اجرا می شود و این یعنی برای اجرای آن، پوست و عضلات اطراف ستون فقرات، بی‌حس می‌شوند؛ ممکن است به شما آرامبخش داده شود.

یکی از روش‌های جراحی لیزری کمر که بیشتر مورد مطالعه قرار گرفته، روش دکامپرشن دیسک کمر با لیزر زیرپوستی (PLDD) است. در این روش از لیزر برای حذف قسمتی از بافت دیسک کمر استفاده می شود که عامل ایجاد فشار روی عصب و درد است.

در فرایند PLDD یک پروب کوچک که حامل لیزر است، وارد هسته دیسک آسیب دیده می شود؛ این کار به کمک فناوری تصویربرداری زنده انجام می شود. سپس انرژی تابشی و حرارتی ناشی از لیزر برای حذف بافتی استفاده می شود که منجر به ایجاد فشردگی عصب شده است.

تحقیقات زیادی نشان می‌دهند که لیزر کلاس IV می‌تواند به طور مؤثر بیرون زدگی دیسک کمر را درمان کند و درد و ناراحتی را تسکین دهد. لیزردرمانی نه تنها زمان بهبودی را تسریع می‌کند، بلکه یک درمان غیرتهاجمی و بدون نیاز به دارو است و به شما این امکان را می‌دهد تا درد را کاهش دهید و دیسک‌های آسیب دیده خود را سریع‌تر بهبود دهید. به عنوان مثال، وقتی پنج تا ده جلسه درمانی را پشت سر می گذارید، می توانید به نتایج عالی برسید. (منبع: مقاله درمان دیسک کمر با لیزر سایت دکتر ناصح یوسفی و دکتر کتایون  مرادی)

جراحی لامینکتومی

در جراحی لامینکتومی، بخشی از استخوان یا بافتی که عصب نخاعی را تحت فشار قرار داده، بریده می شود. جراح ابتدا برشی در بافت روی قسمت آسیب دیده ستون فقرات می زند و تا لامینا (قوس استخوانی مهره) را برای ایجاد دسترسی به عصب فشرده شده باز می کند. سپس عصب به سمت عقب و مرکز ستون فقرات کشیده می شود و بخش استخوانی یا رباط عامل فشردگی عصب بریده می شود. جراح در انتهای جراحی، محل برش را با استفاده از بخیه یا منگنه جراحی، می بندد.

جراحی دیسککتومی

از دیسککتومی برای آزادسازی فشار وارد بر اعصاب نخاعی، ناشی از بیرون زدگی یا جابجایی دیسک، استفاده می شود. جراح مانند فرایند جراحی لامینکتومی، برشی در قسمت آسیب دیده می زند و تا لامینا را باز می کند و بخش بیرون زده دیسک را پس از کنار زدن عصب، صرفا به اندازه ای که فشار وارد بر عصب از بین برود، می برد. اکثر دیسک برای اجرای عملکرد خود به عنوان جاذب ارتعاشات وارد بر ستون فقرات، در محل خود باقی می ماند. جراح در انتهای جراحی، محل برش را با استفاده از بخیه یا منگنه جراحی، می بندد.

جراحی فیوژن ستون فقرات

جراحی فیوژن ستون فقرات، با قرار دادن بخش های استخوانی اضافه در فضاهای بین مهره ای و برای اتصال دو یا چند مهره ستون فقرات اجرا می شود. این جراحی به کاهش حرکات زیاد بین دو مهره مجاور، کاهش خطر بروز آسیب های بیشتر و فشار وارد بر اعصاب مجاور و کاهش درد و نشانه های ناشی از آن منجر می شود.

برای بخش های استخوانی اضافه، می توان از نقاط دیگر بدن (معمولا از لگن) یا از استخوان های اهدا شده استفاده کرد؛ اخیرا، استفاده از جایگزین های استخوانی مصنوعی نیز استفاده می شود.

بعضی از جراحان برای افزایش احتمال موفقیت جراحی فیوژن ستون فقرات، از پیچ و مهره و میله های اتصال دهنده بین مهره ها نیز استفاده می کنند. سپس محل برش به وسیله بخیه یا منگنه جراحی بسته می شود. جراحتان با توجه به مشکلتان و شدت آن می تواند اطلاعات بیشتری درباره بهترین گزینه‌های جراحی در اختیارتان قرار دهد.

منبع: https://baaztavan.com